“Ben insanım ve hukukçuyum” diyen tüm savcı, yargıç, akademisyen ve avukatları, sorumluluklarının gereğini yerine getirmeye çağırıyoruz!
Hayat timsah dolu bir bataklıktır, yaşam da sonunda timsaha yem olacak kuzguni bir gelincikten başka bir şey değil. Ne kadar çok gelinciği timsahın önüne atabilirsen senin yem olman gecikir…Belirtmemek olmaz, bir adaletsizlik daha var ki o da kişinin kendi aklıyla yarattığı, artık tehlikeli bir suç unsuru haline gelerek her yere kol kanat germiş, nefeslere sinmiş, dillere yerleşmiş; para… Paranın bir Deccal gibi kötülük kaynağı haline geldiği günümüzde, adalet temsilcileri olan biz hukukçuların sistemi yeni baştan gözden geçirmesi gerekmiyor mu? Paranın yasaları nerede eğip büktüğünü tespit ederek, adaleti, adaletsiz yapan unsurları ayıklamak, vicdan yangınlarını önlemez mi? İşte bu yüzden, Tanrı’nın yaşama bahşetmediği adalet ki, ‘Kutsal Adalet’ diyorum ben ona eğer yaşamın ötesinde bir yerlerde tezahür edip duruyorsa, benliklerin kuytularına itilmiş vicdanların fark edilip eğitilmesinin, insanlığı yok eden tuhaf acibe bir sistemi beslemekten daha önemli olduğunu düşünüyorum. Bu vesileyle herkesi, Kutsal Adaleti yazılamayan ve okunamayan asıl yasa olarak kabul edip bilinçaltlarını yoklamaya davet ediyorum. Son sözüm şu adalet sağlayıcıların da kâinatın mutlak düzeninden kaçamayacağı, ilk ve asıl şerait olarak evrensel yasaların anlaşılması gerektiği, dahası, kalem kıran yargıca da, kalem kıracak bir başka ‘kutsal yargıcın’ var olabileceği asla unutulmasın…
