(Türbe ziyareti soruşturması ilhamıyla anılarda kısa bir yolculuk.)
70‘ li yılların başına doğru uzanalım. Köyümüz Köprüyaka, Artvin Ardahan yolu üzerinde. İlçe merkezine 4 Km. mesafede. Yol kenarında, genç yaşta ebedi aleme göçen Mustafa amcamın küçük dükkanı var. Burası hem köyün toplanma yeri hem de güzergah köylerine giden pek çok kişinin uğrak noktası. Oldukça hareketli ve eğlenceli bir ortam.
Rahmetli amcam, akşam saatlerinde hava alacakaranlıkken dükkanının önünden Artvin yönüne doğru yol boyunca 200 m. kadar yürür geri dönerdi. Bu sırada elleri hep arkadan belinin üzerinde bağlı olurdu.
Hemen yolun üst tarafında da bizim yöresel ağızla Poşa dediğimiz, eskiden göçer olan; ama şimdi tümü yerleşik hayata geçmiş, işçi, memur, emekli olmuş komşularımızdan kendisi aynı zamanda bir şair ve din görevlisi olan değerli komşumuz merhum Kadem Temur Hoca‘nın evleri var. Çocukları ve yeğeni ortaokul yıllarında okul arkadaşımız ve çok da çalışkan öğrencilerdi. Daha sonra yıllarca öğretmenlik yaptılar.
Kadem hocamızın eşi merhum Ziliftar Abla da çok değerli, dünya tatlısı bir insan. Ziliftar Abla‘nın bir kardeşi var. Yaşlı ve sanırım biraz da zihinsel engelli. Arada onlarda kalıyor. Adını bilmiyorum; ama lakabı ilginç. Kim koymuş, neden koymuş bilmiyorum, ona herkes ÇÜÇİ derdi. En belirgin özelliği de tıpkı rahmetli amcam gibi, yol boyu elleri arkada, belinde yavaş yavaş yürümesiydi.
Bir akşam üstü, hava kararmış. Amcam dükkandan çıkmış yol boyunca aşağı yürümüş, elleri arkasında aheste aheste geri dönüyor. Dalgın, kim bilir ne düşünüyor? Yukarıda ise Ziliftar Abla sofrayı hazırlamış. Kardeşini bekliyor; ama Çüçi ortalıkta yok. Ziliftar Abla‘nın gözü, yolda elleri arkasında yürüyen adama takılır. Hemen kalkar ve yola iner. Yakasına yapışıp sarsmaya başlar: ”Gelip de etmegi yeseneee! gelip de etmegi yeseneee!” diye de bağırır.
Amcam yakasına yapışan ellerden ötürü şaşkındır: ”Hayrola Ziliftar Abla ne yapıyorsun?” der.
Yanlış adamın yakasından tuttuğunu fark eden Ziliftar Abla derin bir mahcubiyetle ellerini dizlerine vurarak özür diler:
”Vay toprah başşıma Mustafa efendi, sani Çüçi‘ya benzattım!.”
Olaya kim tanık olmuştur, bilemiyorum; ama özellikle köyümüzün muzip bedensel engelli delikanlısı merhum Yusuf Pehlivan ağabeyin naklen yayınıyla bu olay günlerce, hatta yıllar sonra bile çevremizde hoş bir latife olarak anlatıldı durdu.
Elleri arkadan bağlı türbe gezmeyi suç olarak görenlerin iç işleri bakanı olduğu günümüzden geçmişe dönüp baktığımda anlıyorum ki tümü rahmetli olan Mustafa amcam, Kadem Hoca, Ziliftar Abla; hatta Çüçi bile, çağın çok ilerisinde, bugün devletin üst kademelerinde hasbelkader yer tutan pek çok makam sahibinden çok yüksek değerde insanlarmış.
Hatıraları önünde saygıyla eğiliyorum.
SALİH ALTUN
