Kader bir yol açar önünüze yürürsünüz sizi beklediği yere.
Hiç bilmediğiniz,tanımadığınız,sürprizlere açık mekanlar,iklimler ve insanlar karşılar. Baştan yadırgarsınız,alışmakta zorluk çekersiniz ama zamanla alışırsınız hatta karışırsınız.Bir parçası olursunuz.
Tayinim Siirt,Kozluk,Tuzlagözü köyü (Eski adı Melefan, şu an artık Batman a bağlı) çıktığında önce haritadan tanımaya çalışmıştım.
Terör belasının tavan yaptığı yıllardı. Tedirginlik yaşamadım değil. Ama kadere inanan bir insandım sonuçta.
Kiraladığım bir minübüsün sökülmüş arka koltuklarında eşyalarımız,ön koltuklarda eşim ve kızım sabaha karşı Muş ovasına inmiştik.
Ardından Bitlis ve Veysel Karani…Kozluk a gelmeden köy yoluna saptık.
Tuzlagözü dağın tepesinde bir kartal yuvası gibiydi. Sessiz,vakur ve haşmetli. Tuzlanın yanında bir jandarma karakolu vardı.Köyün girişinde de ilkokul.Büyük bir köydü.
Bakkalları,kahvehaneleri hatta PTT acenteliği dahi vardı. Arapça konuşuyorlardı.Misafirperver ve cana yakındılar.
Bekar olan okul müdürü Hüseyin bey lojmanını bize verdi.Diğer lojmanda Hayati bey ve ana sınıfı öğretmeni eşi kalıyordu.
Eylül ayı olmasına rağmen çok sıcak bir havası vardı.En büyük sıkıntımız da sıcakta uyuyamıyorduk ve cibinliğin altında yatıyorduk. Ve suyumuz yeterli değildi ve okulun altındaki havuzdan bidonlarla taşımak zorundaydık.
Köy meydanındaki kahvelerde alçak taburelere sırtımızı duvara vererek oturuyor ve kıtlama çay içiyorduk. Dikkatimi çeken en önemli görüntü ise herkesin satranç oynamasıydı.Çok hızlı ve pratik oynuyorlardı.
Allah rahmet eylesin Hüseyin Özbek muhtar çok bilgili bir insandı.İmam da öyle.Her derdimizde yanımızdaydılar. Ve okula başladık.Benim birinci sınıflarım vardı ve hem Türkçe hem okuma yazma telaşındaydım.
Tuzlagözü içimde hala taşıdığım,unutamadığım,dostluklar biriktirdiğim bir telefon kadar yakın olan bir köydür. Kartal yuvasından hayata bakmaya devam ediyor.
Hamza Yıldız/Gece Notları
