Rivayet bu ya, Türkiye’de yaşayan bir farenin yolu bir gün Ortadoğu’ya düşmüş.
Sokakta gezerken bir kediye rastlayınca can havliyle kaçmaya başlamış. Tam yakalanacakken bir delik bulup sığınmış. Saklandığı yerden , kedinin pençelerini görebiliyormuş. Böyle korku içinde epeyce bir zaman kedinin gitmesini beklemiş.
Bir süre sonra, dışarıdan bir havlama sesi duymuş. Dışarıda köpek var, kedi ondan kaçmıştır düşüncesiyle bizimki de kafasını usulca delikten dışarı uzatmış. Çevrede kedi göremeyince dışarı çıkmış. Çıkar çıkmaz da deliğin gerisinde saklanan kedinin pençesine düşmüş.
Can havliyle çırpınırken :
“Ama ben bir köpek sesi duydum. Senin köpekten korkup korkup gittiğini sandım.” diye inlemiş.
-Hav hav diye havlama taklidi yaparak gülmüş kedi:
“Buralar sizin memlekete , bizim kediler de sizinkilere benzemez ufaklık…
Burası Ortadoğu. Burada hayatta kalmak için çok dil bilmek zorundasın.”
*
YAZIK Kİ BİZİMKİLER ORTADOĞUNUN DİLİNİ BİLMİYORLAR. DAHA KÖTÜSÜ, BİLMEDİKLERİNİ DE BİLMİYORLAR
